Η εθνική οδός μπορεί να αποδειχτεί ένα ενδιαφέρον, όσο και επικίνδυνο όμως μέρος να οδηγεί κανείς, ιδιαίτερα όταν κάποιες φορές οι διαχωριστικές γραμμές απουσιάζουν, είναι νύχτα, οι καιρικές συνθήκες δεν είναι καλές, οι άλλοι οδηγοί δεν τηρούν τους κανόνες ούτε και έχει σημασία γι' αυτούς η δική σου ζωή. Όταν διασχίζεις την εθνική οδό με ένα ποδήλατο τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα, ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Ο ποδηλάτης είναι ένας αγωνιστής της ζωής αυτής, η ζωή ολόκληρη μια εθνική οδός. Ο ποδηλάτης αγκομαχά, κάποιες φορές βαριέται, απογοητεύεται, πέφτει κάτω, σηκώνεται, μα πάνω απ' όλα συνεχίζει τον αγώνα του, συνεχίζει τη διαδρομή του σ' αυτή την εθνική οδό, σ' αυτή τη ζωή. Κάθε στροφή είναι και μια πρόκληση, η ίδια η διαδρομή η αποζημίωσή του. Όλοι οι κίνδυνοι όλο αυτό το άγνωστο είναι που κάνουν τη διαδρομή ενδιαφέρουσα, τη μικρή μας ζωή μεγάλη. Ένα βιβλίο ενδιαφέρον όσο και μια δραστηριότητα του ελεύθερου χρόνου που ομορφαίνει τη ζωή μας, ριψοκίνδυνο όσο και μια εθνική οδός...
Απόσπασμα του βιβλίου
Πριν από δυο χρόνια πήρα για το σπίτι ενυδρείο. Μεγάλο αρκετά με όγκο διακόσια πενήντα λίτρα περίπου. Έβαλα μέσα διάφορα ψάρια- τροπικά- που κάποια απ’ αυτά μάλιστα είχαν μέγεθος που έφτανε τη μια παλάμη. Ήμουν ικανοποιημένος που είχα ωραία και μεγάλα ψάρια…
Μετά από κάποιο διάστημα έτυχε να δω σε κατάστημα ενυδρείο μεγαλύτερο απ’ το δικό μου που είχε και κάποια ψάρια ιδίου είδους με τα δικά μου, μόνο που αυτά εδώ ήταν τριπλάσια και τετραπλάσια σε μέγεθος. Περίεργος, ρώτησα τον υπεύθυνο πως γίνεται να υπάρχουν τέτοια ψάρια σε τέτοιο μέγεθος. Απάντησε αυτός: «το ψάρι μεγαλώνει ανάλογα με το μέγεθος του περιβάλλοντός του. Το ίδιο ψάρι σε μεγάλο περιβάλλον γίνεται μεγαλύτερο, σε μικρό μικρότερο. Αν το δεις σε μια λίμνη ή ένα ποτάμι μπορεί να είναι μισό μέτρο!»
Μήπως έτσι είμαστε τελικά και εμείς οι άνθρωποι; Σωματικά, εντάξει, έχουμε απεριόριστο χώρο να κινηθούμε και πάνω-κάτω έχουμε και το ίδιο μέγεθος. Πνευματικά όμως τι γίνεται; Έχουμε το χώρο που χρειάζεται; Μήπως οι λεγόμενες μικρές κοινωνίες μας κάνουν και μας μικρούς; Μικρές κοινωνίες σε νοοτροπία, όχι απαραίτητα σε μέγεθος. Μια κοινωνία χωρίς κόμπλεξ και προκαταλήψεις που αφήνει περιθώρια στο άτομο να γίνει μεγαλύτερο σε πνευματικό μέγεθος. Όχι κατ’ ανάγκη καλύτερο. Ένα περιβάλλον πάντως που επιτρέπει να γίνεται ο καλός καλύτερος και ο κακός χειρότερος, υφιστάμενος μοιραία τις συνέπειες των πράξεων του. Η απόλυτη δημοκρατία. Δεν είναι η κακία όμως που ενοχλεί τόσο. Γι’ αυτήν ας πούμε ότι υπάρχει και ο νόμος. Με τι μικρότητα και τη μετριότητα τι γίνεται, που φαίνεται να προωθούνται κιόλας απ’ την ίδια την κοινωνία σε αρκετές περιπτώσεις.
Είναι κακό να ορθώνεις το ανάστημά σου, να υψώνεις τη φωνή σου, να ψάχνεσαι, να μελετάς, να κριτικάρεις κάποιον που σε συμπαθούσε πριν. Είναι καλύτερο να είσαι χαμηλών τόνων, να μην προκαλείς, να μην κάνεις πράγματα για τα οποία οι άλλοι μπορεί να σε πούνε και «παράξενο»-την έσχατη βρισιά τη σήμερον ημέρα. Προτιμότερο να είσαι ένα καλό παιδί, που θα’ λεγε και η μαμά σου.
Και μετά απ’ αυτό το μικρό ανθρώπινο διάλειμμα ας ξαναγυρίσουμε στα ενυδρεία και στα ψάρια. Λανθασμένα λέγεται πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Αυτό αφορά τη σωματική υπόσταση. Πνευματικά, άλλος είναι ο κανόνας: τα μικρά ψαράκια τρώνε το μεγάλο. Αντιβαίνει τους νόμους της φύσης σ’ ένα ενυδρείο ένα ψάρι έτσι στα καλά καθούμενα να είναι εμφανώς μεγαλύτερο από τα άλλα του ιδίου είδους. Και αυτό είναι κάτι που τα άλλα ψαράκια μπορεί να μην (σ)το συγχωρήσουν…
Μετά από κάποιο διάστημα έτυχε να δω σε κατάστημα ενυδρείο μεγαλύτερο απ’ το δικό μου που είχε και κάποια ψάρια ιδίου είδους με τα δικά μου, μόνο που αυτά εδώ ήταν τριπλάσια και τετραπλάσια σε μέγεθος. Περίεργος, ρώτησα τον υπεύθυνο πως γίνεται να υπάρχουν τέτοια ψάρια σε τέτοιο μέγεθος. Απάντησε αυτός: «το ψάρι μεγαλώνει ανάλογα με το μέγεθος του περιβάλλοντός του. Το ίδιο ψάρι σε μεγάλο περιβάλλον γίνεται μεγαλύτερο, σε μικρό μικρότερο. Αν το δεις σε μια λίμνη ή ένα ποτάμι μπορεί να είναι μισό μέτρο!»
Μήπως έτσι είμαστε τελικά και εμείς οι άνθρωποι; Σωματικά, εντάξει, έχουμε απεριόριστο χώρο να κινηθούμε και πάνω-κάτω έχουμε και το ίδιο μέγεθος. Πνευματικά όμως τι γίνεται; Έχουμε το χώρο που χρειάζεται; Μήπως οι λεγόμενες μικρές κοινωνίες μας κάνουν και μας μικρούς; Μικρές κοινωνίες σε νοοτροπία, όχι απαραίτητα σε μέγεθος. Μια κοινωνία χωρίς κόμπλεξ και προκαταλήψεις που αφήνει περιθώρια στο άτομο να γίνει μεγαλύτερο σε πνευματικό μέγεθος. Όχι κατ’ ανάγκη καλύτερο. Ένα περιβάλλον πάντως που επιτρέπει να γίνεται ο καλός καλύτερος και ο κακός χειρότερος, υφιστάμενος μοιραία τις συνέπειες των πράξεων του. Η απόλυτη δημοκρατία. Δεν είναι η κακία όμως που ενοχλεί τόσο. Γι’ αυτήν ας πούμε ότι υπάρχει και ο νόμος. Με τι μικρότητα και τη μετριότητα τι γίνεται, που φαίνεται να προωθούνται κιόλας απ’ την ίδια την κοινωνία σε αρκετές περιπτώσεις.
Είναι κακό να ορθώνεις το ανάστημά σου, να υψώνεις τη φωνή σου, να ψάχνεσαι, να μελετάς, να κριτικάρεις κάποιον που σε συμπαθούσε πριν. Είναι καλύτερο να είσαι χαμηλών τόνων, να μην προκαλείς, να μην κάνεις πράγματα για τα οποία οι άλλοι μπορεί να σε πούνε και «παράξενο»-την έσχατη βρισιά τη σήμερον ημέρα. Προτιμότερο να είσαι ένα καλό παιδί, που θα’ λεγε και η μαμά σου.
Και μετά απ’ αυτό το μικρό ανθρώπινο διάλειμμα ας ξαναγυρίσουμε στα ενυδρεία και στα ψάρια. Λανθασμένα λέγεται πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Αυτό αφορά τη σωματική υπόσταση. Πνευματικά, άλλος είναι ο κανόνας: τα μικρά ψαράκια τρώνε το μεγάλο. Αντιβαίνει τους νόμους της φύσης σ’ ένα ενυδρείο ένα ψάρι έτσι στα καλά καθούμενα να είναι εμφανώς μεγαλύτερο από τα άλλα του ιδίου είδους. Και αυτό είναι κάτι που τα άλλα ψαράκια μπορεί να μην (σ)το συγχωρήσουν…
Συγγραφέας: Βαγγέλης Γεωργάκης
Ημερομηνία έκδοσης: 12/2009
Εκδότης: Δωδώνη Εκδοτική ΕΠΕ
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 124
Διαστάσεις: 21x14 cm
ISBN: 9789603855774
ISBN 10: 9603855774
Τιμή: 12,72€
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου